blog...fotograficzny?

I tak jakoś samoczynnie, blog ten zmienił swoją tematykę, z niewiadomo jakiej na zdjęciową :) Dzisiaj dostałam od mojego męża nowy obiektyw: super jasny 50mm f/1.4 plus dwa genialne filtry. Poniższe zdjęcia robione jeszcze były "starym szkłem".

"Sen Kasandry" Woody Allen

Za każdym razem, po obejrzeniu filmu Woody'ego Allen'a, zadaję sobie pytanie co ciągnie mnie do jego twórczości. Odpowiedź chyba jest banalna: po prostu ciekawi mnie co znowu wymyślił ten mały,wesoły człowieczek. Tym razem nie wymyślił nic odkrywczego, a już na pewno nie zachwycającego. Oglądając "Sen Kasandry" ma się wrażenie jakby czytało się Dostojewskiego. Rdzeń filmu stanowi odwieczny dylemat między zbrodnią, a karą, między sumieniem a żądzą. Humoru tym razem, nawet wisielczego, jest tam jak na lekarstwo, za to tragedii, cierpienia, i smutku nie brakuje.

Dwóch młodych i przystojnych braci marzy o życiu na wysokim poziomie. Niestety ani jeden, ani drugi nie wydaje się być w przysłowiowym czepku urodzony, mało tego, talentu i sprytu do osiągniecia zawodowego sukcesu też im brakuje. Jeden z nich to wieczny hazardzista, który właśnie przegrał zawrotną sumę pieniędzy, a drugi, wiecznie inwestujący w plajtujące inwestycje, szaleńczo zakochał się w młodej, "kosztownej" aktorce. Cała nadzieję pokładają w swym bogatym wuju, którego matka wychwala pod niebiosa i stawia za wzór każdemu kogo napotka. Wuj, a i owszem pieniądze dla siostrzeńców chętny jest wyłożyć, ale za małą przysługę...morderstwo człowieka, który stanął mu na drodze ku jescze większemu bogactwu.

Przyznam szczerze, że film nie należy do najlepszych, a już na pewno nie poprawi Wam humoru. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że do myślenia też niekomu nie da, bo temat jest oklepany i pospolity,a sam Allen nie wnosi nic nowego ani odkrywczego. I jedyne co w tym filmie jest naprawdę dobre do kracja Colin'a Farrell'a,który z polotem stworzył postać alkoholika- hazardzisty, którego wyrzuty sumienia psują całą uknutą intrygę.

Jednym słowem filmu nie polecam, no chyba, że już się bardzo nudzicie i nie macie co zrobić z wolnym czasem , ale i tak radzę ten wybór przemyśleć.

Wsiąkłam...

Jak było do przewidzenia fotografia wciągnęła mnie tak, że z aparatem już się nie rozstaję. Przedwczoraj urządziłyśmy sobie z Martą sesję fotograficzną i było bardzo...ekstremalnie. Pozazdrościłam jej tych zdjęć i dzisiaj zrobiłam powtórkę, tym razem z nami w rolach głównych. Oto efekt:





Na blogu Marysi i Sebastiana Paszkiewicz, których bardzo lubię i pozdrawiam, znalazłam link do zdjęć Jessici Claire. Oglądałam je przez kilka dni, są rewelacyjne! Swoją drogą ciekawe kiedy u nas śluby będą organizowane z takim rozmachem i wyczuciem stylu.

Opowieść zdjęciami malowana

Zamiast pisać jak dziś wyglądał mój dzień, postanowiłam go przedstawić zdjęciami.

Przed wyjściem do pani doktor



W poczekalni Natuś zapoznawał się z nową koleżanką. Niestety biedak tak się przejął, że strzelił sobie małą kupkę, której trzeba było się pozbyć.



Po całem stresującym dniu przyszedł czas na relaksacyjną kąpiel i jaśnie hrabia rozsiadł się w swojej wanience.



A po kąpieli cieplutki ręczniczek.



Jednym słowem niby zwykły dzień, ależ jaki cudownie radosny :)

Oparłam się pokusie...ale tylko jednej

Planowałam zakupy w Empiku. Wyszykowałam się rano, już byłam gotowa, płaszcz i buty ubrane więc poszłam się pożegnać z Natanem. Mały spojrzał na mnie i zaczął gadać po swojemu tak, że kolana mi zmiękły i pomyślałam: "Po co mi kolejne książki, skoro poprzedni stosik jeszcze nie został nawet ruszony. Pogoda cudna, mały rozweselony, nie ma co latać po mieście, lepiej pospacerować po parku". I tym sposobem zamiast kupować książki zaliczyliczyliśmy z synusiem bardzo długi spacer. A że nóg nie czułam po powrocie postanowiłam sobie zrobić mała przyjemność - kawa z Baileysem - to był strzał w dziesiątke. Gdyby mi starczyło czasu to bym się pokusiła o kawę z granitą, ale moe następnym razem.

I tym sposobem oparłam się jednej pokusie, ale pofolgowałam sobie w innej:)

Silna wola

Silna wola, czyli coś, czego mi brakuje. Powiedzcie czy też czasami czujecie się bezsilni/ne wobec swoich nałogów? Ja mam dwa, z którymi chętnie bym zerwała. Pierwszy to pożeranie słodyczy w każdej ilości. Uwielbiam wszystko co słodkie i właściwie nic innego bym nie jadła całymi dniami. Jedynie podczas ciąży byłam w stanie się wyrzec tego dobra, bo nadrzędne było zdrowie dziecka. Szkoda, że o swoje zdrowie jakoś nie jestem w stanie tak zadbać. Mój mąż pochłanie te słodkości razem ze mną. Jest w tym nawet lepszy ode mnie, ale farciarz ma lepszy metabolizm, co niestety widać (niestety dla mnie). Drugi nałóg/słabość to kupowanie książek. Wydaje na nie sporo pieniędzy. I nawet, może by to było jeszcze w miarę normalne, ale tempo ich kupowania jest szybsze niż czytanie, zatem jest cała masa książek, które czekają na swoją chwilę i ta cała masa książek powoli nie znajduje już miejsca w naszym mieszkaniu. Są dosłownie wszędzie: na pólkach, na komodach, w garderobie i pod stolikiem do kawy...nie wiem gdzie pomieszcze kolejne.

Dzisiaj udało mi się oprzeć jednej pokusie. Pierwsza część dnia spędziliśmy w Empiku. Już miałam w dłoniach "Panią wyrocznię" Margaret Atwood, już zmierzałam z nią do kasy, gdy jednak zwyciężył zdrowy rozsądek ( i fakt, że to wydanie nie było zbyt zachęcające). Niestety przeglądając gazety nie oparliśmy się drugiej pokusie i zamówiliśmy pyszną tartę z gruszką, mało tego od czasu powrotu usilnie poszukuję przepisu na takową w Internecie...ehh.

Po egoistycznym spędzeniu czasu w Empiku wybraliśmy się na spacer z Juniorem. Czy Wy też tak kochacie kwitnące drzewa? Oto dwa zdjęcia z dzisiaj.

My Dad is stronger than your Dad

Kolejna sesja za nami. Model był cierpliwy, ale po chwili miał dosyć, co widać na zdjęciu po lewej. Natuś chciał tym zdjęciem wyrazić jak bardzo kocha swojego tatusia :)

Do przeczytania

Wczoraj przyszło moje nowe zamówienie z Empiku. Piękne, nowiutkie, pachnące. "Dom w Riverton" odnalazłam całkiem zapomniany i odłożony na półkę, gdyż nie zdążyłam go doczytać przed porodem, a teraz planuję się za niego zabrać. Poza tym Empik znowu obdarował mnie bonami rabatowymi i to aż dwoma...wodzi mnie na pokuszenie strasznie i kto wie, może jeszcze coś niebawem zamówię :)

Niebiesko mi

Mój synek jest teraz na etapie tworzenia sobie swojego własnego języka, którym się komunikuje ze wszechświatem. Obecnie na topie jest "Eu, eu", pojawia się też "agu, agu". Zaszczyca tą konwersacją najczęściej obrazki, które ma namalowane w wózeczku, bądż swoje zabawki. Oczywiście rodzice pieją z zachwytu nad każdym nowym słowotworem :)

O kolejnej książce i nie tylko...

Przeczytałam ostatnio "Atramentowe serce", książka, które według różnych opinii ma stanowić konkurencję dla "Harrego Poterra". Otóż, moim zdaniem, nie stanowi. Czyta się ją miło i szybko. Szczególnie ciekawa akcja rozpoczyna się właściwie w połowie powieści, toteż szybko chce się poznać zakończenie całej historii. Myślę, że książce i autorce krzywdę robią różne recenzje, które za bardzo zdradzają fabułe, psując tym samym dużą przyjemność czytania. Książka jest zdecydowanie dla dorosłych i dzieci, ale ze względu na tą drugą grupę jest bardzo banalna i naiwna. Jeśli jednak szukacie czegoś na ukojenie nerwów lub macie za dużo wolnego czasu to jak najbardziej polecam. Ja zamówiłam sobie nawet z ciekawości drugą część, bądź co bądź lubię bajki :)

Tymczasem, dzisiaj ledwo widzę na oczy. Ubiegłą noc spędziliśmy z moim mężem na dyskutowaniu nad wyższością Gimpa nad Photoshopem Elements, tudzież odwrotnie. Bezskutecznie próbuję się nauczyć robienia jednego efektu ze zdjęciami i już po nocy mi się śni ten nierozwiązany dylemat...ehhh, faktycznie fotografia wciąga.

Sweet

Wiem, że jestem monotematyczna, ale jak tu nie upublicznić takiego słodkiego zdjęcia? Czyż ten zadarty nosek nie jest rozkoszny?

Milk builds this body

Nasz synuś płacze właściwie jedynie wtedy, kiedy jest głodny. Biada nam, jeśli na czas nie przygotujemy mu butli z mlekiem. Wrzask jest wtedy taki, że szyby się trzęsą w oknach. Rośnie nam mały terrorysta...i to rośnie w oczach :)

Misz masz

Przeczytałam Czarownice i muszę powiedzieć, że autorka mnie tym razem również nie zawiodła. Jak w każdej ze swoich książek zajęła się ciekawym tematem, problemem społecznym. Postawiła kilka trafnie sformułowanych pytań, na których część odpowiedziała, a których część pozostawiła,jak zwykle, do przemyślenia czytelnikowi. I jedyne do czego można się przyczepić i co mnie osobiście razi w twórczości Picoult to zbyt nierealna kreacja postaci. Jej pozytywni bochaterowie są zbyt idealni, tak jakby w zyciu wszystko było tylko czarne lub białe. Dobra postać w jej powieściach właściwie nie ma ani jednej skazy czy wady. Tak czy inaczej książka dobra więc polecam.

Dwa wnętrze, które możecie znaleźć na stronie Anthropologie bardzo mi się spodobały, więc zamieszczam do podziwiania.



I oczywiście jeszcze inspiracje fotograficzne. Polecam do obejrzenia zdjęcia Sary Remington i Matta Armendariz. Cudne!

Tematyka dalej dzieciowa

Faktycznie, tematyka mojego bloga uległa ostatnio znacznej zmianie. Mnie, ten fakt nawet nie dziwi, biorąc pod uwagę, że mam w domu tak wdzięcznego modela.Już niebawem z wizytą szykuje się również koleżka Natusia, mały Tomcio. Zdjęć będzie wkrótce sporo, ale mimo wszystko obiecuję niedługo kilka niedzieciowych postów.

Tymczasem śliczna rączka mojego synka

Nikt mnie tak nie rozumie jak babcia :)

Pierwsze koty za płoty

Oto efekt dzisiejszej zabawy z nowym sprzętem.

Mój nowy przyjaciel

Dostałam prezent od mojego kochanego męża. Od dzisiaj wszystkie zdjęcia tu zamieszczane będą robione moim nowym aparatem Sony Alpha 200. Teraz naprawdę mam motywację żeby zabrać się za fotografię, gorzej z czasem, ale może się uda:).

Wroclove :)

Wrocław to piękne miasto. Chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości? Uświadamiam sobie to każdej wiosny. I choć jest na świecie wiele pięknych miejsc to zawsze będę mieć sentyment tylko do tego jedynego.

"Coś pożyczonego" Emilly Giffin

"Coś pożyczonego" nie jest książką ani wybitną, ani beznadziejną. Opowiada historię trójkąta: Rachel, Darcy i Dexa. Dwie kobiety, których przyjaźń sięga najwcześniejszego dzieciństwa poznajemy w dniu urodzin jednej z nich - Rachel. Ta bohaterka to przeciętna trzydziestolatka, z którą utożsamiać się może tysiące kobiet na całym świecie. Jest zakompleksiona, ma pracę, która nie daje jej satysfakcji, a jej życie osobiste pozostawia wiele do życzenia. Darcy to jej przeciwieństwo. Kapryśna, zapatrzona w siebie egoistka, której nie lubi się już od pierwszych stron powieści. Tak się składa, że Rachel i Dex (przyszły mąż Darcy) zaczynają pałać do siebie uczuciem przywyższającym to, które powinno ich łączyć.

Książka o zdradzie,przyjaźni i miłości. Czyta się ją szybko i łątwo. Choć mimo to uważam, że na czyimś nieszczęściu szczęścia się zbudować nie da, to w tej powieści, aż chce się trzymać kciuki za główną bohaterkę. Pewnie na tym polega fenomen tej książki, że wiele kobiet z przyjemnością zawsze marzyło, żeby utrzeć nosa zarozumiałym ślicznotkom, a tutaj właśnie można się dać ponieść takim fantazjom.