"Sen Kasandry" Woody Allen

Za każdym razem, po obejrzeniu filmu Woody'ego Allen'a, zadaję sobie pytanie co ciągnie mnie do jego twórczości. Odpowiedź chyba jest banalna: po prostu ciekawi mnie co znowu wymyślił ten mały,wesoły człowieczek. Tym razem nie wymyślił nic odkrywczego, a już na pewno nie zachwycającego. Oglądając "Sen Kasandry" ma się wrażenie jakby czytało się Dostojewskiego. Rdzeń filmu stanowi odwieczny dylemat między zbrodnią, a karą, między sumieniem a żądzą. Humoru tym razem, nawet wisielczego, jest tam jak na lekarstwo, za to tragedii, cierpienia, i smutku nie brakuje.

Dwóch młodych i przystojnych braci marzy o życiu na wysokim poziomie. Niestety ani jeden, ani drugi nie wydaje się być w przysłowiowym czepku urodzony, mało tego, talentu i sprytu do osiągniecia zawodowego sukcesu też im brakuje. Jeden z nich to wieczny hazardzista, który właśnie przegrał zawrotną sumę pieniędzy, a drugi, wiecznie inwestujący w plajtujące inwestycje, szaleńczo zakochał się w młodej, "kosztownej" aktorce. Cała nadzieję pokładają w swym bogatym wuju, którego matka wychwala pod niebiosa i stawia za wzór każdemu kogo napotka. Wuj, a i owszem pieniądze dla siostrzeńców chętny jest wyłożyć, ale za małą przysługę...morderstwo człowieka, który stanął mu na drodze ku jescze większemu bogactwu.

Przyznam szczerze, że film nie należy do najlepszych, a już na pewno nie poprawi Wam humoru. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że do myślenia też niekomu nie da, bo temat jest oklepany i pospolity,a sam Allen nie wnosi nic nowego ani odkrywczego. I jedyne co w tym filmie jest naprawdę dobre do kracja Colin'a Farrell'a,który z polotem stworzył postać alkoholika- hazardzisty, którego wyrzuty sumienia psują całą uknutą intrygę.

Jednym słowem filmu nie polecam, no chyba, że już się bardzo nudzicie i nie macie co zrobić z wolnym czasem , ale i tak radzę ten wybór przemyśleć.